به گزارش پایگاه خبری آرمانشهر خبر، مدت زیادی از افول دوران حکمرانی غضب‌آلود کرونا نمی‌گذرد، دورانی وحشتناک، افسرده و جدایی‌آفرین. اما از دل همین دغدغه‌ها و ترس‌های هر روزه حاصل از این بیماری مهیب، شهرنشینان شاهد برخی تغییرات در نگرش معماران و شهرسازان به مقوله طراحی و ساخت و ساز بودند. شهریار تبریز/رضا عالش‌زاده: نگرانی […]
به گزارش پایگاه خبری آرمانشهر خبر،
مدت زیادی از افول دوران حکمرانی غضب‌آلود کرونا نمی‌گذرد، دورانی وحشتناک، افسرده و جدایی‌آفرین. اما از دل همین دغدغه‌ها و ترس‌های هر روزه حاصل از این بیماری مهیب، شهرنشینان شاهد برخی تغییرات در نگرش معماران و شهرسازان به مقوله طراحی و ساخت و ساز بودند.
شهریار تبریز/رضا عالش‌زاده: نگرانی در مورد آلودگی و سرایت ویروس کرونا به تدریج شروع به تعریف مجدد فضای شهرها و فعالیت‌های اجتماعی در آنها کرد و منجر به برخی بازنگری اساسی در مورد محدودیت‌های معماری شد.
اکنون به نظر بیهوده می‌رسد که به معماری صرفاً از نظر زیبایی‌شناسی یا فناوری فکر کنیم. با افزایش آگاهی عمومی در مورد بهداشت در شهرها، فضاها و ساختمان‌های شهری به منظور به حداقل رساندن تماس فیزیکی با سطح سازماندهی مجدد شدند.
محیط‌های طراحی بدون تماس آنقدر فراگیر شدند که اکنون باید از طریق علائم و اعلامیه‌ها مردم را تشویق به استفاده از نرده‌ها برای جلوگیری از خطر افتادن کرد. در واقع برخی از مردم آنقدر از دست‌زدن به نرده‌ها، دستگیره درها، دکمه‌های آسانسور یا هر تکیه‌گاه خمیده‌ای می ترسیدند یا شک داشتند که برگشت به جریان عادی زندگی برای آنها مشکل به نظر می رسد.
در این میان، معماران مجبور بوده‌اند با این اولویت‌ها و غرایز طراحی جدید سازگار شوند و به شدت در “صنعت” طراحی تجدید نظر کنند. تکنیک های آنها از نظر ارتباط، مستندسازی، نوآوری فنی و روش‌های غیر متعارف “ملاقات” با مشتریان یا “بازدید” از سایت های ساخت و ساز تغییر کرد.
البته تاثیرپذیری معماری از یک بیماری واگیردار سابقه طولانی دارد. در قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، بیماری‌های عفونی راه خود را در سراسر جهان باز کردند، مشابه آنچه در مورد کووید-۱۹ دیدیم. بین سل و شش همه‌گیری وبا در قرن نوزدهم، و همه‌گیری آنفولانزای اسپانیایی در اوایل قرن بیستم، زندگی تقریباً همه به نحوی تحت تأثیر این بحران‌های بهداشت عمومی قرار گرفته بود.
در نتیجه، معماران شروع به طراحی خانه‌ها با در نظر گرفتن سلامت عمومی کردند و مدرنیسم معماری شکل غالب طراحی از دهه ۱۹۲۰ تا ۱۹۷۰ شد. مدرنیسم، با سطوح صاف و طراحی هندسی و ساده‌اش، در درجه اول برای کاهش گرد و غبار و ناپاکی، و دریافت نور طبیعی خورشید، هوا و فضای باز، به ویژه ویژگی های بهداشتی، ایجاد شد. همه اینها از فلسفه “معماری ارگانیک” فرانک لوید رایت الهام گرفته بود، سازه‌هایی که هم با بشریت و هم با محیط زیست خود هماهنگ هستند. بعد از دوران کرونا هم، به طور مشابه ملاحضات بهداشتی در طراحی ساخت و ساز بیشتر دیده می‌شود.
شکی نیست که کرونا بیشترین تأثیر خود را بر مناطق پرجمعیت داشته است و تراکم فوق‌العاده بالای جمعیت شهر یکی از عوامل اصلی پیک‌های شدید این بیماری بوده است. این انتظار وجود دارد که برنامه‌ریزی شهری برای کاهش تراکم جمعیت در بسیاری از شهرها تلاش کند. این بدان معناست که معماران مکان‌های کوچک‌تر و اتاق‌هایی با ظرفیت کمتر را طراحی خواهند کرد تا تراکم انسانی در هر ساختمان معین در هر زمان معین کاهش یابد.
همچنین مشخص شده است که ویروس‌ها و بیماری‌ها می‌توانند پس از تماس روی بسیاری از سطوح در سراسر محیط داخلی زندگی کرده و رشد کنند. از آنجایی که در دوزان کرونا، بسیاری از کسب‌وکارها ویژگی‌های موقت «بدون تماس» را در دفاتر و خدمات خود پیاده‌سازی کردند، منطقی است انتظار داشته باشیم که بسیاری از این ویژگی‌ها استاندارد شده باشند. سیستم‌های تهویه‌ای که هوای بالقوه آلوده را حذف می‌کنند، درب‌های خودکار، دکمه‌های آسانسور متصل به تلفن هوشمند، چراغ‌های فعال صوتی و تعداد زیادی از ویژگی‌های بدون تماس دیگر ممکن است به استاندارد در فضاهای داخلی در سراسر کشور تبدیل شوند.
همانطور که مشاهده می شود کرونا با همه هیبت هولناک آن، عنصری به نام بهداشت و سلامتی را وارد اذهان خلاق معماران کرده است. آنها اکنون ارزش سلامتی بشر را بیشتر می دانند و در کنار اصول فنی و زیباشناختی، به دنیال یافتن راه‌هایی برای تضمین سلامتی ساکنان در شرایط حاد مانند کرونا هستند.
__________________________
منبع:
