به گزارش پایگاه خبری آرمانشهر خبر، به گزارش خبرگزاری ایمنا، هنر نقالی و شاهنامه خوانی، دو هنر متفاوت از یکدیگر هستند و وقتی هر دو هنر توسط یک مرشد اجرا می‌شود بی‌شک حال و هوایی دگر دارد. مرشدی که در کودکی قرآن و شاهنامه می‌خوانده و سپس به صورت حرفه‌ای ورزش زورخانه‌ای را آغاز کرده […]
به گزارش پایگاه خبری آرمانشهر خبر،
به گزارش خبرگزاری ایمنا، هنر نقالی و شاهنامه خوانی، دو هنر متفاوت از یکدیگر هستند و وقتی هر دو هنر توسط یک مرشد اجرا می‌شود بی‌شک حال و هوایی دگر دارد. مرشدی که در کودکی قرآن و شاهنامه می‌خوانده و سپس به صورت حرفه‌ای ورزش زورخانه‌ای را آغاز کرده است تا در مسیری قرار بگیرد که با عشق، علاقه و پشتکار بتواند در سطح بین المللی مطرح شود.
مرشد، نقال و شاهنامه خوان که به «زرین کلاه» تخلص دارد، سال ۱۳۶۰ در خیابان کاوه اصفهان چشم به جهان گشود و به‌واسطه حرفه موروثی خانواده خود در ۷ سالگی خواندن قرآن، مداحی و شاهنامه خوانی را آغاز کرد.
قاسم هاشمی به خبرنگار ایمنا می‌گوید: در سال ۷۴ ورزش باستانی را در زورخانه محله دروازه‌نو آغاز کردم که با مرشد زنگنه آشنا شدم و پس از یک سال به مرشدی علاقه‌مند و وارد این حوزه شدم. همان زمان با نقالی آشنا شدم و به واسطه شاگردی مرحوم مرشد کمال عطایی که به مرشد کهنه‌سوار ایران معروف بود و زورخانه کمال را اداره می‌کرد مرشدی را آغاز کردم.
وی می‌افزاید: در خدمت سربازی هم در پادگان میثم ۲ تهران با یکی از سرهنگ‌های پادگان و یکی از هم خدمتان که هر دو باستانی کار بودند زورخانه‌ای به اسم عاشقانه ولایت را در پادگان تأسیس کردیم، که آنجا مرشد زورخانه بودم و مربیگری ورزش زورخانه‌ای نیست انجام می‌دادم. از طرفی با توجه به آشنایی که با نقالی داشتم و شاهنامه خوانی می‌کردم، تصمیم گرفتم این دو حوزه را به یکدیگر مرتبط کنم و علی رغم اینکه خیلی‌ها تصویر درستی از این موضوع نداشتند تلاش کردم تا به معنای واقعی نشان دهم نقالی و شاهنامه خوانی دو هنر مجزا از یکدیگر هستند.
مرشد زرین کلاه تصریح می‌کند: از سال ۸۰ فعالیتم را در حوزه نقالی و شاهنامه خوانی گسترش دادم و با ارگان‌های مختلفی از جمله شهرداری اصفهان همکاری کردم که همین همکاری و اجرا در برنامه فرهنگی ICCN موجب شد به فستیوال راه ابریشم در شهر گیونجو کشور کره در سال ۲۰۱۵ دعوت شوم. این فستیوال در حوزه‌های ورزش باستانی، موسیقی سنتی، خیمه شب بازی و نقالی برگزار می‌شد که به عنوان نقال در آن شرکت کردم.
هاشمی با اشاره به حس و حال خوب ضرب زدن در زورخانه ادامه داد: ضرب زورخانه نُت خاصی ندارد و مرشد باید این ورزش را انجام داده باشد تا بتواند مرشدی کند چرا که ضرب زورخانه‌ای که مرشد می‌زند بر اساس حرکت ورزشکار میانه گود است و تغییر حرکت ورزشکار ضرب آهنگ ضرب را عوض می‌کند؛ این ضرب نشانه طبل جنگ است که برای آمادگی سپاه ایران در قبل از اسلام به وجود آمده و بعد از اسلام پوریای ولی نظام جامعی به این ضرب داده که بر اساس معیارهای اسلامی و شیعی است.
وی تاکید می‌کند: ورزش زورخانه‌ای به آداب اسلامی و فرهنگ تشیع ۱۲ امامی مزین شده و میل یا گِورگه نشان گرز تخته شنا نشان شمشیر سنگ نشان سپر و کباده نشان کمان است که برای ارتقا روحیه جوانمردی مرشد زورخانه شاهنامه یا شعرهای حماسی و پس از آن هم اشعاری در مدح حضرت علی (ع)، ائمه اطهار (س) و پهلوان کربلا حضرت ابوالفضل عباس می‌خواند. ضمن اینکه گود زورخانه در ابتدا گودتر و خاکی بوده که کشتی پهلوانی در آن برگزار می‌شده و پس از آن به دلیل ۴ بعدی بودن معماری ایرانی به ۴ گوش تغییر کرده، اما بعد از اسلام به تاسی از ضریح اهل بیت به ۶ و ۸ گوش تغییر شکل داد.
مرشد و نقال اصفهانی مدیریت زورخانه توسط مرشد را ضروری دانسته و اضافه می‌کند: مرشد باید از ضرب زدن بر اساس حرکت ورزشکار، تا رصد ورود و خروج افراد و نواختن زنگ همه را یک جا انجام دهد. البته منظور از ضرب زدن در زورخانه این نیست که ضرب به صورت موسیقی نواخته شود بلکه در ضرب زورخانه مرشد باید دست را شلاقی روی پوست فرود آورد.
هاشمی خاطر نشان می‌کند: پس از سال ۸۰ که فعالیت نقالی را گسترش دادیم، توانستیم در سال ۹۴ کانون نقالی اصفهان را تأسیس کنیم و بعد به دلیل اینکه من همواره برای اجرای برنامه در سفر هستم و نمی‌توانستم دفتری رسمی برپا کنم، نام کانون را به مکتب نقالی اصفهان تغییر یا به نوعی ارتقا دادم تا بتوانیم مفهوم صحیح نقالی را ترویج دهیم.
