به گزارش پایگاه خبری آرمانشهر خبر، به گزارش خبرگزاری ایمنا، پس از گذر از معابر و کوچه‌های مارچین، شمس‌آباد، بهرام‌آباد، خانه اصفهان و فردوان در منطقه ۸ شهرداری اصفهان، وارد محله کوجان می‌شویم؛ محله‌ای با مادی‌های فراوان و برج‌های کبوترخانه بسیار زیبا و شگفت‌انگیز؛ یکی از این برج‌های زیبا در دل محله و در همسایگی […]
به گزارش پایگاه خبری آرمانشهر خبر،
به گزارش خبرگزاری ایمنا، پس از گذر از معابر و کوچه‌های مارچین، شمس‌آباد، بهرام‌آباد، خانه اصفهان و فردوان در منطقه ۸ شهرداری اصفهان، وارد محله کوجان می‌شویم؛ محله‌ای با مادی‌های فراوان و برج‌های کبوترخانه بسیار زیبا و شگفت‌انگیز؛ یکی از این برج‌های زیبا در دل محله و در همسایگی سکنه آن قرار دارد که فضایی خارق‌العاده ایجاد کرده است و ذوق هر رهگذری را از تماشای چنین صحنه‌ای سرشار می‌کند.
محله‌ای آرام و باصفا که به نسبت محلات دیگر، جمعیت آن کمتر به چشم می‌آمد؛ امام‌زاده، حسینیه، دبستان محمدرسول الله (ص) که توسط یکی از خیران، بزرگان و اهالی کوجان احداث و به‌تازگی افتتاح شده، بهداری و فرهنگ‌سرای سلام در مرکز محله قرار گرفته است؛ این موضوع به‌لحاظ اینکه عرض معابر در این محله کم بوده، تردد را برای عابران و رهگذران با مشکلات بسیاری مواجه کرده است.
کوجان همچون مارچین کمبود پارکینگ دارد و در صورتی که این مشکل برطرف و عرض معابر نیز استاندارد شود، مشکل تردد و ترافیک نیز رفع خواهد شد؛ شاخص‌ترین مسیر حرکتی در این محله، خیابان شهیدان کاظمی است که بزرگراه امام خمینی (ره) را به خیابان رزمندگان متصل می‌کند و در واقع قسمت سوم بافت اصلی و فرسوده کوجان به‌شمار می‌رود.
«کوجان» به معنی کی، او و جان یعنی جایی که کهریز و آب فراوان دارد، بیان شده است؛ در گذشته کوجان محلی شبیه بیشه‌زار و بسیار سرسبز و حاصلخیز بوده و بیشتر زمین‌های آن برای کشت صیفی‌جات از جمله خیار، گوجه و خربزه به کار می‌رفته است؛ روایت شده است که یک بار که ظل‌السلطان، حاکم وقت اصفهان به آنجا دعوت و از آن محله خرسند می‌شود، بزرگان چند باغ را به وی پیشکش می‌کنند؛ در حال حاضر این باغ‌ها به اسم «باغ شازده» و «باغ سلطانی» معروف است که احتمالاً ظل‌السلطان آن‌ها را به فرزندان یا دیگر شاهزاده‌های قجری هدیه داده است.
محله کوجان همچون سایر محلات قدیمی منطقه ۸ اصفهان به‌جز «خانه اصفهان» دارای بافتی بی‌جان و سال‌خورده است؛ روستایی که به مرور تبدیل به شهر شده، اما هنوز در گذشته جا مانده است و بافت مسکونی جدید آن، معماری به‌روزی ندارد و از طرفی کوچه‌های خشت و گل و زمین‌های زراعی اطراف آن حس نوستالژیک و غریبی را ایجاد می‌کند.
درختان مادی طامه نیاز به هرس دارد
یکی از اهالی کوجان می‌گوید: مادی خیابان شهیدان کاظمی، سال‌های زیادی است که خشک شده و طامه نامیده می‌شود.
زمانی ادامه می‌دهد: درختان این خیابان طی سال‌های گذشته هرس نشده است و نیاز به رسیدگی دارد؛ شاخه‌های درختان تا وسط خیابان آمده و برای رانندگان و عابران بسیار خطر دارد.
سال‌های پیش از انقلاب در زمین‌های حاصلخیز کوجان، شهرکی به نام «زیبا شهر» توسط آمریکایی‌ها ساخته و بعدها به «خانه اصفهان» معروف شد؛ قسمت جنوبی کوجان نیز محلی به نام «مسعودیه» ساخته شده است که در واقع همان زمین‌ها و باغ‌هایی بوده که به ظل‌السلطان پیشکش شده است.
کوجانی‌ها مردمی باهوش هستند و تحصیلات عالیه دارند؛ سکنه این محله در هر کاری استعداد فراوان دارند و از قدیم در تمام حوادث مهم اجتماعی کشور سهیم بوده‌اند.
روز به نیمه‌های ظهر رسیده است و من مشتاق صحبت با یکی از خیران و معتمدی هستم که سال‌ها در این محله زندگی کرده و قرار است با او در مدرسه‌ای که وی متولی ساخت آن بوده است، مصاحبه کوتاهی داشته باشم.
نیت کردم تا زنده‌ام ۱۴ مدرسه بسازم
حاج احمد رضایی، فرزند حاج عباس رضایی ملقب به عباس شمر است؛ او فروردین سال ۱۳۳۱ در محله قدیمی کوجان در خانواده‌ای مذهبی متولد شده است؛ پدرش تعزیه‌خوان بوده و در تعزیه نقش شمر را ایفا می‌کرده است؛ او نیز مداح اهل بیت است و در محضر اساتیدی چون حاج مرتضی سیدمرادی و حاج احمد شهبازی مداحی را آموخته است.
حاج احمد پس از ازدواج، محله کوجان را ترک می‌کند، اما همچنان به زادگاه و محله خود علاقه‌مند و وفادار مانده و تاکنون دو مدرسه در این محله ساخته است؛ او نیت کرده تا زنده است، ۱۴ مدرسه بسازد؛ اقدامات خیرانه او تنها به ساخت مدرسه در اصفهان و زادگاهش ختم نمی‌شود، چراکه او در بندرعباس و میناب نیز به ساخت مسجد پرداخته است.
او بسیار جدی اما خنده‌رو و متواضع است و با همان لبخند خوشایندی که بر لب دارد، می‌گوید: در محله کوجان شباهت فامیلی رضایی بسیار است، اما من را به حاج احمد، فرزند عباس شمر می‌شناسند.
محله کوجان به فضای سبز بیشتری نیاز دارد
حاج رضایی ادامه می‌دهد: محله کوجان در سه کیلومتری اصفهان واقع شده است، اما از نظر فرهنگی و فعالیت‌های عمرانی بسیار عقب‌مانده بود، زمان انقلاب من عضو شورای محله شدم و برای رشد و ارتقای فرهنگی محله زحمات بسیاری انجام و بهداری محله نیز توسط مردم در این محله ساخته شد؛ طی سال‌های گذشته احداث، آزادسازی، آسفالت خیابان و احداث فرهنگ‌سرا نیز به مدد مدیریت شهری اتفاق افتاد، اما همچنان محله کوجان از بعضی مشکلات مانند نبود پارکینگ، عرض کم خیابان‌ها، نداشتن فضای سبز کافی و اتوبوس رنج می‌برد.
او در خیابان رباط دوم، مدرسه دخترانه صدیقه طاهره را هم احداث کرده که مساحت زیربنایی آن سه برابر بیشتر از دبستان محمد رسول‌الله با (۳۲۰۰ متر مربع زیربنا) در محله کوجان است که سال ۸۳ افتتاح شد، دبستان محمدرسول‌الله با ۱۲۰۰ متر مربع زیربنا نیز در دو طبقه، مهر سال جاری افتتاح شد.
حاج رضایی ادامه می‌دهد: در حال حاضر حدود ۱۰۰۰ دانش‌آموز در این مدرسه درس می‌خوانند که نوبت صبح به پسرها و نوبت بعدازظهر به دخترها اختصاص دارد، این دانش‌آموزان پیش‌تر در مدرسه میلاد واقع در خانه اصفهان درس می‌خواندند که این مدرسه اکنون تخریب شده است.
از ۹ سالگی در تعزیه «عبدالله» می‌خواندم
وقتی از او درباره پدر، خانواده، گذشته و حرفه‌اش می‌پرسم، می‌گوید: من از نوجوانی کار می‌کردم، در مزرعه کمک پدرم کشاورزی و پس از آن در بقالی نیز مدت زیادی مشغول به کار بودم که در واقع بقالی آن زمان مانند هایپرهای امروز بود و ما همه‌چیز در مغازه داشتیم، از گوشت و مرغ تا کنجاله و علوفه برای دام؛ پس از آن از پدر جدا شدم و به شغل ابزارفروشی مشغول شدم.
پدرم هم در کارخانه مشغول به‌کار بود و هم در مزرعه کشاورزی می‌کرد؛ او علاوه بر اینکه تعزیه‌خوان بود، در کارهای خیر نیز دست داشت و علاوه بر ساخت امام‌زاده به وضعیت تعاونی و حمام کوجان رسیدگی کرد و آن را نیز سامان داد که البته حمام بعدها به فرهنگ‌سرا تبدیل شد؛ حاج عباس با کمک مردم محله برای امام‌زاده ضریح خریداری کرد و پس از آن کنار امام‌زاده به ساخت حسینیه کوجان پرداخت.
حاجی ادامه می‌دهد: من از ۹ سالگی همراه پدرم در تعزیه، عبدالله می‌خواندم و از ۱۶ سالگی مداحی را به‌طور حرفه‌ای آغاز کردم.
از انگیزه او برای انجام کارهای خیر می‌پرسم و اینکه آیا قصد دارد، ۱۴ مدرسه را تنها در شهر اصفهان احداث کند یا خیر، می‌گوید: برخی غافل هستند که عمر با شتاب می‌گذرد و زمانی می‌رسد که دیگر وقت تنگ است و کاری نمی‌توان کرد، پس تا می‌توانیم از لحظاتمان و عمری که می‌گذرد برای یادگیری، تلاش و کمک به یکدیگر استفاده کنیم.
او با لبخندی بر لب ادامه می‌دهد: هر کجا که خدا بخواهد و توفیقش را دهد، من انجام وظیفه خواهم کرد، چراکه اوست که مقصد و هدف را مشخص می‌کند و راه را برای ادامه به ما نشان خواهد داد.
«نام نیکو گر بماند ز آدمی
به کزو ماند سرای زرنگار»
به گزارش ایمنا، اهالی کوجان، مردمانی اصیل، سخت‌کوش و با فرهنگی غنی هستند که جوانان آن در مسیر اسلام و انقلاب، ایثار و ازخودگذشتگی‌های فراوان از خود نشان داده و شهدای بسیاری را به میهن خود تقدیم کرده‌اند.
گزارش از ریحانه راهپیما
